płyta

(...) jest na mnogości ultraszybkich solówek, to pod wieloma momentami melodycznych wykonów i rozwiązań aranżacyjnych mógłbypodpisać się pastiszowy styl Joe Satrianiego. Kompozycje pomimo nienaturalnej ilości motywów nie są jednak nieprzemyślane i przytłoczone tonażem bezużytecznych ornamentów. Wszak to płyta instrumentalna, bez jakichkolwiek granic stylistycznych. Wyszukany sposób aranżacji nie zamyka się więc w hermetycznej brei jednego podgatunku (...)